Dit is Silvia van Nieuwenhuizen, 38 jaar oud en getrouwd met Jeroen. Moeder van Lars (7 jaar), Sven en Sanne (tweeling van 4 jaar). Ze werkt 2,5 dag als communicatie-adviseur en haar man werkt 4 dagen als projectmanager. Ze brengen vrijwel elke dag hun kinderen samen naar school. Silvia is minimalistische moeder van de maand. Lees haar inspirerende verhaal.
Silvia: ‘Op dit moment lees ik alles wat los en vast zit over minimaliseren, over tiny houses en over mindfullness, voor mezelf en voor kinderen. Het zijn de thema’s die heel goed bij me passen. Sinds kort mediteer ik, daarmee probeer ik te komen tot mijn eigen kern. Mijn zoektocht naar vrijheid zocht ik voorheen in alles om mij heen, nu ga ik nog een stap verder en zoek ik in mijzelf.’
Wanneer besloot je te gaan minimaliseren?
Na de zomervakantie in 2015 ben ik gaan minimaliseren. Dat was een moment dat alles op z’n plek viel. Ik was voortdurend op zoek naar vrijheid, maar hoeveel ik ook zocht, ik kreeg er maar geen vat op. En, moeilijker nog, hoe zorg je voor vrijheid met een druk gezin en een baan. Mijn gedachten werden zo’n geitebrij dat ik het eigenlijk niet eens uit kon leggen, laat staan dat mijn man er ook maar een fractie van begreep. Heel langzaam kreeg ik meer vat op mijn gevoelens, op mijn ambities. En aan het einde van die zomer in 2015 kwam de ommekeer. Op de maandag na onze vakantie in Oostenrijk, de dag dat mijn man weer aan het werk ging, huilde ik – net als ieder jaar na een vakantie – tranen met tuiten. Ik voelde me echt weer dat kleine meisje van vroeger. Op de dag van thuiskomst, na vier weken vakantie, sloeg de paniek altijd toe. Het duurde dagen voordat ik naar een winkel of bibliotheek ging. Ik probeerde zo lang mogelijk vast te houden aan dat gevoel van vrijheid, dat gevoel van de camping. Dat gevoel is er altijd gebleven. Na iedere vakantie, na ieder weekendje op de camping. Vorig jaar, op mijn 37e, kwam dat gevoel in alle hevigheid terug. Ik had het idee dat ik thuis net zo wilde leven als op de camping; met slechts vijf handdoeken, voor ieder gezinslid eentje, met vier theeglazen, met alleen een bezem en één dekbedovertrek per persoon. De caravan is zo overzichtelijk. De weinige spullen die er zijn, hebben hun eigen plek en zijn rap opgeruimd. Voldoende tijd om op een stoel te zitten, een boek te lezen of een wandeling te maken. Thuis op de bank zitten? Niet vaak! Kliko aan de weg? Dan eerst langs drie kamers om de prullenbakken te leggen. Was opgevouwen? Verdelen over vijf kasten en een badkamer. En dan al die spullen die je huis in komen; stuiterbal bij de tandarts, een ‘fantastisch gedaan’- kaartje bij de dokter, minions of bricks bij de supermarkt, een frutsel bij de kapper. You name it. Het slingert overal en nergens. Ligt weken onbenut op een tafel. Ik had het idee dat ik vooral aan het wassen en aan het opruimen was. Dat wilde ik niet meer. Ik wilde léven. Leuke dingen doen, nieuwe dingen ontdekken, verrast worden, buiten zijn. Thuiskomen in een opgeruimd en overzichtelijk huis wilde ik ook, maar dat huishouden moest dan niet teveel tijd in beslag nemen. Al zoekende kreeg mijn drang naar vrijheid steeds meer vorm én een naam: minimaliseren!
Wat is er voor jou veranderd, sinds je aan het minimaliseren bent?
Het minimaliseren werkt bijna therapeutisch. Sinds ik mediteer weet ik dat ‘loslaten’ één van mijn thema’s is. Het letterlijk loslaten van spullen geeft me een heerlijk, overzichtelijk gevoel. Alsof ik toe werk naar mijn kern. Dat is fantastisch. Waar ik op de camping van geniet, is dat je het doet met dat wat er is. Minimaliseren stimuleert je creativiteit, doordat je anders naar dingen kijkt. Een pan kan immers net zo goed een slaschaal zijn. Een ovenschaal ook. Inmiddels ben ik een jaar en drie kofferbakmarkten verder. Dat wat ik niet op de kofferbakmarkt verkoop, gaat naar de kringloop. En nog steeds doe ik elke dag iets weg. Klein of groot. Ik vraag me serieus af hoeveel spullen ik wel niet in huis had. Had ik maar geteld! Voor nu geniet ik van de lege planken in de kasten. Heerlijk!
Het minimaliseren brengt me naast overzichtelijkheid ook rust. Als er nu rommel is in huis, omdat de kinderen lekker hebben gespeeld, blijf ik rustig. Ik weet dat het eenvoudig weer is opgeruimd.
En, minimaliseren bespaart ook tijd en geld. Doordat er overzicht is op alle plekken (kleding, speelgoed, boodschappen) koop je heel bewust en alleen als je het echt nodig hebt of als je iets vervangt. Dat scheelt veel onnodige winkeltijd en poetsen en opruimen is zo gepiept.
Wat vind je het moeilijkst om te minimaliseren?
Ik merk dat het nu steeds wat lastiger wordt om te minimaliseren, maar daardoor ook steeds leuker en interessanter. Je gaat creatiever nadenken over de manier waarop je iets gebruikt. Ik heb vandaag mijn blender weggedaan, want met de staafmixer (voor de soep) kan ik ook fruit pureren. Ik heb een aantal reissouvenirs opgeruimd, maar reisboeken vind ik nog lastig. Net als spulletjes van vroeger en herinnerdingen van de kinderen. Ik heb daarom vier opbergboxen: eentje met jeugdsentiment van onszelf en voor ieder kind een eigen herinnerdingendoos. Alle foto’s zijn digitaal. Maar omdat ik zelf veel semi-professioneel heb gefotografeerd, vind ik het best lastig om daar geen boekjes van te maken. Ik heb het idee opgevat om er filmpjes van te maken, maar ik nog een beetje bang dat over een jaar of 20 de bestandsformaten zijn gewijzigd en ze niks meer kunnen bekijken.
Minimaliseer je ook in afval?
Dat zou ik heel graag willen en heb ik ook een blauwe maandag geprobeerd, maar ik hecht heel veel waarde aan het invullen van de dag zoals ie komt. Doen waar ik op die dag zin in heb. Zonder teveel verplichtingen. Als ik om boodschappen te doen naar verschillende winkels zou moeten met mijn weckpotten dan belemmert me dat nu nog te veel in mijn vrijheid. Dat neemt niet weg dat ik op andere manieren wel echt mijn best doen. Ik gebruik bijvoorbeeld een eco-wasbol, we hebben een nee-nee sticker, mijn kinderen gebruiken Doppers i.p.v. pakjes drinken, ik gebruik wasbare wattenschijfjes, we hebben zonnepalen en ledlampen en anderhalf jaar geleden koos ik voor een elektrische fiets i.p.v. een auto.
Wat zou je in de toekomst nog graag willen minimaliseren?
Mijn gedachten. :-). En mijn huis. In mijn dromen woon ik in een kleiner én goedkoper huis waarvan de gevel helemaal open kan en waar je zo met je blote voeten het gras in loopt. Eigenlijk zoals op de camping. Wakker worden, deur open en buiten zijn. Zoiets.
En verder heb ik nu echt nog wel te veel spullen, dus dat minimaliseerproces gaat gewoon door.
Welke boeken/websites hebben je geïnspireerd?
De site van moedersminimalisme.nl is echt mijn eye-opener geweest. Het verwoordde exact waar ik mee bezig was. Dat er nog meer mensen met dezelfde ideeën rondliepen, voelde als een opluchting. Verder de site van lijstjes.info en ik volg de tiny house beweging via Facebook. Via de site van moedersminimalisme.nl ben ik ook in aanraking gekomen met de site van Haute Couleur. En met Veerle van Haute Couleur ben ik mijn hele garderobe doorgelopen. Dus heb ik inmiddels ook een minimale garderobe.
Wat betekent de website MoedersMinimalisme.nl voor jou?
De site van MoedersMinimalisme gaf me het zetje wat ik nog nodig had. Mijn behoefte had een naam! En ik was niet de enige. Van het gedicht “maak ruimte voor stilte” op de site van moedersminimalisme.nl raakte ik heel geëmotioneerd, het verwoordde precies mijn verlangen en kwam op een heel heftig moment mijn leven binnen. Dat gedicht heeft tijden aan de binnenkant van mijn keukenkastje gehangen.
Wat zijn voor jou de mooiste ‘dingen’ in het leven?
Buiten zijn, ontdekken en flow! Wandelend in de bergen of langs het strand, geen tijd, geen verwachtingen, geen prikkels, alleen maar ‘zijn’ met mijn man en kinderen. 10 minuten naar parende naaktslakken kijken en daarna koeiepoep analyseren, verrast worden door een authentiek terrasje op een verlaten plek of een prachtige picknickplek, een gesprek met een onbekende. Gewoon “zijn” en ontdekken, kijken waar je uitkomt, zonder plan… Dat probeer ik mijn kinderen ook mee te geven. Of eigenlijk is het andersom. Kinderen kunnen van oorsprong heel goed ‘zijn’. Door met hen mee te gaan, leer ik het ook steeds meer. We proberen de tijd te nemen. Gaan we naar het strand, het bos of naar de boomgaard, dan gaan we geen uurtje, maar nemen we de tijd. Na ongeveer een uur raak ik in de zijn-status en zie ik de kinderen in hun flow komen.
We kamperen veel en zijn veel als gezin samen. Zoeken het liefst kleine campingkjes. Ik vind het leuk om te zien dat kinderen niet veel nodig hebben. Met wasknijpers en een parasol een hut bouwen, pijlen van takken maken, stenen sjouwen en schilderen, zwemmen, in bomen klimmen, voorlezen op de top van de berg, tanden poetsen in de beek, gewoon ‘avonturen beleven’. Dat is wat alle drie mijn kinderen heel graag doen. Het zijn niet echte speelgoedspelers, het lijkt alsof ze een open mind hebben, niet te veel voorgekauwd willen hebben of zo. Toen ze kleiner waren vond ik dat soms lastig, nu ben ik er trots op.
Wat denk je dat jouw doel is in het leven?
Ik merk dat mijn thema’s op dit moment vooral te maken hebben met rust en ontspanning, in een flow kunnen raken. Daar werk ik aan via minimaliseren en meditatie. Mijn voornaamste doel is dat mijn kinderen zich ontwikkelen vanuit hun kern; dat ze trouw blijven aan zichzelf. Dat ze voelen wie ze zijn, dat ze zich creatief kunnen ontwikkelen en genieten van onderweg zijn, van dingen ontdekken. Ik zou me willen inzetten voor meer vrije tijd voor kinderen, voor meer flow. Ik ben er van overtuigd dat kinderen van spelen en buiten zijn heel veel meer leren, vooral over zichzelf.
Ik zou in Finland kunnen wonen, daar hebben ze minder schooluren en geen huiswerk. Juist met dit idee. Dat gun ik mijn kinderen ook. Voor nu werk ik daar zelf aan en hoop ik op een revolutie in het middelbaar onderwijs voordat mijn kinderen daar naar toe gaan.
Ellen is 35. Ze is stiefmoeder van Delphine en moeder van Dominique. (3). Ze heeft een eigen blog waar ze schrijft over rust in huis en het gezin. Ellen is minimalistische moeder van de maand.
Wat heeft het minimalisme je gebracht?
Wat is volgens jou echt belangrijk in het leven?
