Petra (51) is moeder van drie volwassen kinderen. Ze was 19 jaar toen ze onverwacht zwanger werd en bij toeval terecht op een grote biologisch-dynamische antroposofen woongemeenschap/boerderij. Lees haar inspirerende verhaal.
Petra: “Ik lees graag Moeders Minimalisme, hoewel ik nooit reageer. Ik heb geen Facebook en gebruik geen social media. Lekker rustig.
Ik las dat Dieuwke ging “maximaliseren” en moest denken aan mijn eigen zwangerschappen.
Spontaan stuurde ik haar een mail om haar te feliciteren en stelde voor om een gastblog te schrijven over mijn eigen ervaringen. Dat mocht, dus bij deze.
Zelf was ik 19 jaar toen ik onverwacht zwanger werd en 20, toen ik beviel. De vader (hij is helaas overleden) en ik bleven goede vrienden en hij was zijdelings bij de opvoeding betrokken. Ik was al jong uit huis en na mijn middelbare school wist ik niet zo goed wat ik wilde. Bij toeval kwam ik terecht op een grote biologisch-dynamische antroposofen woongemeenschap/boerderij en ik besloot daar een jaar te gaan werken. Aanvankelijk als nanny, maar al snel hielp ik mee op het land, in de kaasmakerij, deed de boekhouding en stelde ik de groentepakketten samen, welke we verkochten. Heel vooruitstrevend toen. Alles werd gedeeld, niks werd verspild, elektrische apparaten waren er niet, dagelijks gezamenlijke gezonde maaltijden en dat bij elkaar sprak me erg aan.
Het leven was prettig, gemoedelijk en eenvoudig.
Op een dag kwam ik een beetje bedremmeld op mijn werk. Ik had een lange lijst gekregen van de kraamzorg en ik wist me totaal geen raad: had ik echt zoveel spullen nodig voor een baby? De ervaren moeders in de gemeenschap legden uit, dat er totaal geen noodzaak was voor zoveel spullen. De term minimalisme bestond nog niet, maar dat was het wel degelijk. Uiteindelijk heb ik niets nieuw gekocht behalve het verplichte dure kraampakket (achteraf ook onzin) en een matrasje. De rest heb ik gekregen, geleend, gemaakt of bij de kringloop gekocht. Mijn oude bureau werd de commode en in mijn kledingkast maakte ik een plankje vrij voor de veelal zelfgemaakte kleertjes. Het leven was prettig, gemoedelijk en eenvoudig. Het voelde aan als een warme deken.
De baby, een meisje, werd soepel thuis geboren, de borstvoeding lukte en al snel ging ik weer aan het werk, mijn dochter kon gewoon mee. Ik had een ouderwetse kinderwagen gekregen van ribcorduroy, nu zou íe helemaal hip en vintage zijn en hij voldeed prima. Mijn dochter zat graag in de draagzak of lag in de tweedehands box in de woonkamer. Ik was erg zuinig op de spullen die ik had en had bij wijze van experiment tegen mezelf gezegd: als ik nou eens een maand helemaal niks koop, wat dan? Het werd uiteindelijk een jaar. Een jaar niks kopen, geen spullen, geen kleding, geen bosje bloemen, het was zo gek nog niet. Vervolgens kreeg ik de smaak te pakken van opruimen, ver voor Marie Kondo haar verhelderende boek schreef.
Nu kon ik zwangere vrouwen helpen zoals de moeders van de gemeenschap dat bij mij deden.
Toen de woongemeenschap tot mijn verdriet ging verhuizen naar het buitenland, wist ik wat ik wilde: een opleiding zwangerschapsgym docente en een tweedehands babyspullen winkeltje. En beiden lukte wonderwel en snel. Nu kon ik zwangere vrouwen helpen zoals de moeders van de gemeenschap dat bij mij deden.
Ik was getrouwd met mijn nieuwe partner en we hadden goedkoop een huis gekocht waarin ik de hele benedenverdieping en garage heb gestript tot winkel. Mensen konden hun gebruikte baby – en kinderspullen en kleding in consignatie brengen. Het liep heel goed, twee vliegen in een klap: ik had werk en kon thuisblijven, ik had inmiddels drie kinderen. Ik hoefde letterlijk alleen de trap af naar mijn werk. Steeds meer mensen in mijn omgeving liepen warm voor tweedehands spullen en vooral ook voor minder (!) spullen. Ik heb er warme vriendschappen aan overgehouden. Mijn huwelijk en mijn winkel bestaan niet meer, maar mijn ideeën over ontspullen, minimalisme en consuminderen leven nog steeds. Misschien dat ik toch eens moet gaan nadenken over een carrière als opruimcoach!”
Je besteld wat je nodig hebt en zodra ze er uit zijn ruil je ze om voor grotere maten, zonder dat je het milieu er extra mee belast. Je deelt de kleding immers met andere ouders. Wanneer je huurt kies je voor kwaliteit en geen kwantiteit.
