‘Opruimen voor je doodgaat draait niet alleen om spullen. Als dat zo was, dan zou het niet zo moeilijk zijn.’
Dit is één van de zinnen uit het boek ‘Opruimen voor je doodgaat’, geschreven door Margareta Magnusson een Zweedse dame van ergens tussen de 80 en 100 jaar oud.
En daarmee slaat ze de de spijker op zijn kop. Opruimen gaat niet alleen over spullen wegdoen, maar opruimen gaat over emotie. Al helemaal als je al een heel leven achter je hebt. Opruimen gaat dan niet zo snel. Je bleeft bijvoorbeeld steken in liefdesbrieven van vroeger, in fotoboeken of in schoolspullen. Er komen zowel positieve als negatieve emoties bij je naar boven. Je maakt letterlijk en figuurlijk van alles los. Dat is ook de reden waarom Margareta er voor pleit dat je er op tijd mee begint. Dan kun je alles rustig bekijken en je leven overzien. Dan heb je de tijd om te bedenken wat je met je spullen zult gaan doen.
Je kunt foto’s gaan verdelen over familieleden. Je kunt een liefhebber voor je trouwservies gaan zoeken. Je kunt briefjes gaan plakken op dingen met welk goed doel iets moet krijgen. Je kunt spullen verkopen en voor dat geld je familie mee uit eten nemen. Zomaar wat ideetjes.
Veel mensen vinden dit meer een klusje voor de familieleden. Je kunt daar natuurlijk voor kiezen, maar besef wel dat jij je familieleden met een enorme klus opzadelt. Een klus waar ze waarschijnlijk niet op zitten te wachten wanneer ze in de rouw zitten. Natuurlijk is het voor de nabestaanden fijn om persoonlijke spulletjes van jou te krijgen. Maar waarom alles aan de nabestaanden overlaten? Je kunt het ook voor je dood verdelen en persoonlijk overhandigen, er een verhaal bij vertellen. Zo voorkom je ruzies én zo maak je de herinneringen nog intenser.
Opruimen voor je doodgaat
Margareta heeft een aantal keren in haar leven de spullen van iemand die dood is gegaan moeten opruimen. Daarom pleit ze voor ‘Döstädning’. Oftewel ‘opruimen voordat je doodgaat’. Het is een Zweeds gebruik om je materiële bezittingen te ordenen tegen het einde van je leven. (of eerder) Het is een manier om je nabestaanden nergens mee op te zadelen, maar ook een ritueel dat je helpt om te reflecteren op je leven – of dat nou binnenkort op zijn einde loopt of nog bij lange na niet. In het boekje staan geen concrete opruimtips, daarvoor verwijs ik je naar het e-book ‘Minimaliseren kun je leren‘. Wel neemt de schrijfster je mee in haar persoonlijke verhalen achter haar spullen. Het boek leest gemakkelijk, snel en het werkt heerlijk motiverend!
Het boek of e-book is hier te bestellen.
Heb je een taalfout of een niet werkende link gezien in deze blog? Meld het me! Zoek je me ook gezellig op Instagram op voor handige tips over minimaliseren en huishouden? -> dieuwke_moedersminimalisme
Heb het boekje ook gelezen. Het belangrijkste wat ik er uit gehaald heb (tegelijk was dat iets wat niet duidelijk in het boek aan bod kwam), is dat je op elk moment van je leven moet bekijken of de spullen die je hebt een afspiegeling van jezelf zijn. En is dat het beeld wat je wilt achterlaten. Wat zegt die verzameling knuffelberen uit je jeugd over jou. Wat zeggen die studieboeken (van een studie die je niet afgemaakt hebt? Van een vak waarin je nu niet meer werkzaam bent?) over jou? Welke herinnering kleeft daar aan en wil je die nalaten?
Dat boeit mij 🙂
Dat klinkt goed. Probeer hier zelf meer spullen mijn huis uit te doen zodat ik wat makkelijker kan schoonmaken en opruimen en tegelijkertijd probeer ik mijn hypotheekschuld ermee te verkleinen. Dacht vandaag nog welke zin zou me helpen om makkelijker afstand te kunnen doen van dingen?
Heb zelf heel veel aan dit boekje gehad en nog. Het zadelt je in elk geval niet zo op met het schuldgevoel van : HET MOET. Dat weet ik wel, maar niet op de manier van iemand die met een zweep achter je aan loopt.