Ik lig in bed en kijk tevreden rond in onze slaapkamer. Ik zie de foto die gemaakt is op onze trouwdag en aan de muur hangt een foto van onze stralende dochter. Ik vind het heerlijk hier. De ruimte straalt rust en geluk uit.
Ooit was er een tijd dat ik ook onze slaapkamer rondkeek, maar dan met één groot verschil. Toen keek ik rond om te kijken wat ik er nog aan kon toevoegen om het nóg gezelliger te maken. Woonbladen inspireerden me, net zoals de woonwinkelfolders. Wanneer ik weer iets had gekocht en met veel aandacht had neergezet, verschoven en herschikt, kon ik er na de tijd heel lang vol trots naar zitten kijken. Jarenlang heb ik dat volgehouden. Jarenlang heb ik honderden euro’s geld uitgegeven aan accessoires. Jarenlang had ik de kasten vol accessoires omdat ik ze onmogelijk allemaal tegelijk neer kon zetten.
Maar die gewoonte veranderde drie jaar geleden. Dat was het moment dat ik me realiseerde dat alle mooie spulletjes die ik in ons huis had staan mij niet gelukkig konden maken. Ik was net moeder, iets wat ik altijd al wilde, maar ik was ongelukkig. Schuldiger kun je je als moeder bijna niet voelen. Mijn traumatische bevalling en chronische slaapgebrek hadden me flink uit balans gehaald.
Ook al had ik zoveel mooie accessoires om me heen verzameld, ik realiseerde me dat al die spullen leeg waren en zielloos. De vele vaasjes, bloemetjes, waxinelichtjeshouders, hangers en fotolijstjes, ze deden niets, helemaal niets. Ik werd er niet gelukkiger door. Het waren storende energievretende elementen voor me geworden.
Ik wist wat er moest gebeuren. Ik wilde mijn leven niet meer opvullen met alleen maar materialisme. Ik wilde niet meer spullen kopen om me er vervolgens maar een paar dagen gelukkig door te voelen. Ik wilde het anders. Ik wilde meer verdieping. Ik wilde geen onnodige ballast meer om me heen. Stuk voor stuk heb ik alle accessoires en onnodige spullen in huis in dozen gezet. Elke kamer heb ik doorgespit, totdat ik niets meer vond dat geen waarde voor me had.
Nu drie jaar later kijk ik weer om me heen. Ik besef dat ik gelukkig ben en tevreden. Ik ben dankbaar voor de spullen die ik nog om me heen zie. Het zijn de spullen die ik nodig heb of die me energie geven. Niets dat nog zwaar op mijn schouder weegt. Ik voel me heerlijk licht, vrij en in balans.
De slaapkamerdeur gaat zachtjes open. Het is mijn dochter van drie die vraagt of ze bij me mag liggen. “Tuurlijk schat”, antwoord ik haar, “hier is ruimte zat.” Terwijl ze haar tegen me aan nestelt, en ik mijn armen om haar heen sluit, weet ik het zeker. Hier kan geen enkele accessoire tegenop…